De wereld volgens Texx

– 𝘰𝘧 𝘩𝘰𝘦 𝘦𝘦𝘯 𝘛𝘦𝘤𝘬𝘦𝘭 𝘥𝘦𝘯𝘬𝘵 𝘩𝘦𝘵 𝘩𝘶𝘪𝘴𝘩𝘰𝘶𝘥𝘦𝘯 𝘵𝘦 𝘳𝘦𝘨𝘦𝘭𝘦𝘯 – 

Soms zegt een strip meer dan duizend woorden.
Zoals deze. Een langharige Teckel, die knaagmateriaal verzamelt, zich schaamteloos op schoot nestelt met een Yakstaaf in zijn bek, en de wereld bekijkt alsof hij het allemaal heeft uitgevonden.
Je lacht – maar als je goed kijkt, zie je meer.
Want dit is Texx. Precies zoals hij is. En ook een beetje zoals veel honden zijn.

𝙂𝙧𝙞𝙥 𝙝𝙤𝙪𝙙𝙚𝙣 𝙞𝙣 𝙠𝙡𝙚𝙞𝙣𝙚 𝙙𝙞𝙣𝙜𝙚𝙣
Texx is niet de makkelijkste hond.Maar hij is wél mijn hond.Hij is de hond die alles registreert, die precies weet wie welk kluifje had, en die – zodra er iets te verdelen valt – aan het verzamelen slaat. Konijnenoren verdwijnen dan stukje bij beetje richting zijn kant van het kleed. Niet uit honger, maar omdat Texx nu eenmaal vindt dat hij het overzicht moet houden.Zijn grom laat zich dan ook alleen horen in die context.Tegen Flixx of Daxx, als ze te dicht in de buurt komen van zijn voorraad. Som best gemeen en heel duidelijk: "dit is van mij!"

𝘿𝙚 𝙔𝙖𝙠𝙨𝙩𝙖𝙖𝙛 𝙖𝙡𝙨 𝙖𝙣𝙠𝙚𝙧
Zijn Yakstaaf is een verhaal op zich.Na het eten zie je hem vaak even zoeken.Alsof hij z'n avond niet in kan zonder iets van zichzelf in de bek.Soms kauwt hij er kort op, soms ligt het gewoon tussen zijn tanden.En altijd komt hij dan op schoot met de Yakstaaf als een soort sigaar, ontspannen maar alert. Het is niet zozeer een bezitting – het is een anker.Bij spanning zie je hetzelfde.Komt er bezoek, verandert er iets in de routine,dan ligt die Yakstaaf ineens weer in zijn bek.Alsof hij weet: "dit helpt mij even."

𝙀𝙚𝙣 𝙖𝙣𝙙𝙚𝙧𝙚 𝙨𝙩𝙖𝙧𝙩 – 𝙚𝙣 𝙬𝙖𝙩 𝙙𝙖𝙩 𝙗𝙧𝙖𝙘𝙝𝙩
Texx is mijn eerste hond die niet als pup in een cursusgroep is gestart. Daar was geen ruimte voor, toen – corona.
Maar hij begon op tien weken al wel met detectie. En dat heeft hem gevormd. Hij leerde dat zelfstandig werken loont, dat je fouten mag maken.Dat je mag zoeken, twijfelen en kiezen, zonder correctie, zonder voorgeschreven tempo.
Deze vrijheid heeft hem gesterkt, misschien was dat precies wat hij nodig had. Want ondanks zijn controlebehoefte en vasthoudendheid heeft Texx ook een zachte kant die je niet dwingt – maar uitnodigt.

𝙉𝙞𝙚𝙩 𝙨𝙩𝙤𝙚𝙧, 𝙬𝙚𝙡 𝙗𝙚𝙬𝙪𝙨𝙩
Hij is geen haantje en helemaal geen held.Soms eerder terughoudend, voorzichtig, onzeker zelfs.Maar hij weet wat hij nodig heeft. En hij weet dat ik hem daarin serieus neem.Ik vergeef hem dingen die ik een andere hond misschien anders had benaderd. Omdat ik zie waar het vandaan komt. Omdat ik weet wat hij aankan – en wat niet.Zoals eergisteren tijdens de avondwandeling, in de wijkwaar hij ineens – totaal onnodig – achter een kat aan ging. En vijf minuten later hinkend terugkwam. Dat was niet slim. Maar ik heb er niks van gezegd (was wel boos op mezelf omdat ik hem weer van de lijn had gelaten in de wijk ondanks ik weet dat hij de buurtkatten wil controleren).

𝙂𝙧𝙚𝙣𝙯𝙚𝙣 𝙯𝙞𝙟𝙣 𝙜𝙚𝙚𝙣 𝙨𝙩𝙧𝙖𝙛
En dat is precies waarom ik de strip hierboven zo raak vind.
Texx ís de hond die dingen naar zich toe trekt.Niet omdat hij verwend is maar omdat hij probeert grip te houden – op kluifjes, op rust, op voorspelbaarheid. En soms lukt hem dat ook. Maar ik laat het niet zomaar gebeuren, niet als het ten koste gaat van de anderen.
Flixx en Daxx verdienen evenveel ruimte en respect. Dus als Texx over grenzen gaat, dan grijp ik in.Niet met boosheid, maar met begrenzing, zodat het voor iedereen veilig en eerlijk blijft.Hij krijgt soms iets meer tijd, iets meer uitleg...maar niet méér recht dan de rest.Misschien is dat wel precies het evenwicht waar het om draait:zien wie je hond is, begrijpen waar bepaald gedrag vandaan komt,en tóch verantwoordelijkheid nemen voor het hele team.

𝙊𝙤𝙠 𝙝𝙤𝙣𝙙𝙚𝙣𝙩𝙧𝙖𝙞𝙣𝙚𝙧𝙨 𝙯𝙞𝙟𝙣 𝙜𝙚𝙬𝙤𝙤𝙣 𝙢𝙚𝙣𝙨𝙚𝙣
Ik ben hondentrainer. Maar ook gewoon mens.Ik weet hoe het moet, en ik doe het meestal ook zo.
Maar ik heb ook een hond met trekjes –met gebruiksaanwijzingen, met gedrag waar ik soms om zucht…en soms gewoon om moet glimlachen.

Perfecte honden bestaan niet.Perfecte mensen trouwens ook niet.
Wat telt, is dat je blijft kijken.Blijft afstemmen. En blijft leren – ook van je eigen hond.
Texx is mijn oogappel. Niet omdat hij zich voorbeeldig gedraagt,maar omdat hij me elke dag laat zien wat het betekentom met karakter, nuance en eerlijkheid samen te leven. Hij herinnert me eraan dat zachtheid pas echt waarde heeftals die gedragen wordt door duidelijkheid.

𝙀𝙣 𝙟𝙞𝙟?
Heb jij ook zo'n hond met een eigen handleiding?Eentje die je uitdaagt, aan het lachen maakt, of je soms tot tien laat tellen? Vertel het me gerust. Ik lees graag over jouw huishouden – volgens jouw hond.