Mijn eigen pad. Zonder kinderen. Met drie honden

r𝗗𝗼𝗫𝗫𝗦 𝗴𝗮𝗮𝘁 𝗼𝘃𝗲𝗿 𝗸𝗲𝘂𝘇𝗲𝘀 𝗱𝗶𝗲 𝗸𝗹𝗼𝗽𝗽𝗲𝗻 – 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗷𝗼𝘂 𝗲𝗻 𝗷𝗲 𝗵𝗼𝗻𝗱. 𝗩𝗮𝗻𝗱𝗮𝗮𝗴 𝗱𝗲𝗲𝗹 𝗶𝗸 𝗲𝗲𝗻 𝘃𝗲𝗿𝗵𝗮𝗮𝗹 𝗼𝘃𝗲𝗿 𝗲𝗲𝗻 𝗵𝗲𝗲𝗹 𝗮𝗻𝗱𝗲𝗿𝗲 𝗸𝗲𝘂𝘇𝗲.
Dit is mijn verhaal – over bewust leven, zonder uitleg of excuses. 

Drie Teckels. Geen kinderen. Wel een bewust gekozen leven.
(En nee, ze zijn geen vervanging.)

Ik ben 58.
Geen kinderen. Nooit gehad. Nooit gewild ook.
En eerlijk? Ik heb er geen seconde spijt van.

Mijn ochtenden beginnen niet met "Mamaaaa!", maar met drie langharige Teckels die denken dat ik hun persoonlijke ontbijtservice ben: Daxx, Flixx en Texx.

Ze snurken als bouwvakkers, ruiken naar dennennaalden met een vleugje modder, en zijn mijn favoriete chaos.

Vroeger kreeg ik regelmatig de vraag of ik "het niet miste".
Tegenwoordig vraagt niemand het meer.
Waarschijnlijk denken ze inmiddels dat ik al oma bén
(En eerlijk: ik heb meer koekjes in huis dan de gemiddelde oma. Alleen zijn ze van geperste pens en lamslong.)

Mijn leven zit vol zorg. Maar dan anders.
Als paraveterinair én hondentrainer werk ik dagelijks met dieren (en hun mensen) die me nodig hebben.
Geen luiers, wel lijntjes.
Geen opvoedstress, wel gedragsvragen.
Geen 'mama van', maar wél 'Angela met de drie Teckels', 'Angela van bij de dierenarts' of 'Angela van DoXXS'.

En nee, mijn honden zijn niet "mijn kinderen".
Ze zijn honden. En ik hou van ze om wie ze zijn. Niet omdat ze iets moeten opvullen.

En dan is er Leo.
We delen ..ons leven, op onze eigen manier – met liefde, maar niet onder één dak...en dat werkt precies zoals het moet voor ons.
Hij is mijn anker, iemand die me begrijpt en spiegelt, mijn rust.
Onze relatie past bij wie we zijn: zelfstandig, liefdevol, vertrouwd.
Zonder kinderen. Maar met elkaar.

Toch lijkt het soms nog steeds lastig voor mensen als je geen moeder bent.
Alsof je dan automatisch iets mist. Of iets bent misgelopen.
Maar ik ben niet 'kinderloos'.
Ik ben kindervrij. En dat is een verschil.

Ik kies voor rust, ruimte, betekenis.
Voor vuile poten op de bank in plaats van plakkerige handjes.
Voor hondenspeeltjes door het huis in plaats van Duplo.
Voor een leven waarin ik écht iets bijdraag – op mijn manier.

En weet je?
Dat mag gewoon.
Je hoeft geen kind te baren om zorgzaam te zijn.
Geen schoolpleinmoeder te zijn om belangrijk te zijn.
Geen moederhart te hebben om liefdevol te leven.

Dus voor alle vrouwen die geen kinderen hebben – en dat helemaal prima vinden:
Je bent compleet. Je bent goed. Je hoort erbij.

Ik ben 58.
Ik heb geen kinderen.
Ik heb drie Teckels, een LAT-relatie van bijna twintig jaar –
en een leven waar ik elke dag opnieuw 'ja' tegen zeg.

𝗡𝗶𝗲𝘁 𝗺𝗶𝗻𝗱𝗲𝗿. 𝗡𝗶𝗲𝘁 𝗵𝗮𝗹𝗳. 𝗡𝗶𝗲𝘁 𝘇𝗶𝗲𝗹𝗶𝗴. 𝗚𝗲𝘄𝗼𝗼𝗻: 𝗲𝗲𝗻 𝗰𝗼𝗺𝗽𝗹𝗲𝗲𝘁 𝗹𝗲𝘃𝗲𝗻 – 𝗼𝗽 𝗺𝗶𝗷𝗻 𝗺𝗮𝗻𝗶𝗲𝗿.

𝘌𝘯 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘸𝘪𝘦 𝘸𝘦𝘭 𝘮𝘰𝘦𝘥𝘦𝘳 𝘪𝘴, 𝘦𝘯 𝘥𝘢𝘢𝘳 𝘯𝘦𝘵 𝘻𝘰 𝘣𝘦𝘸𝘶𝘴𝘵 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘨𝘦𝘬𝘰𝘻𝘦𝘯 𝘩𝘦𝘦𝘧𝘵: 𝘰𝘰𝘬 𝘮𝘰𝘰𝘪. 𝘋𝘪𝘵 𝘪𝘴 𝘢𝘭𝘭𝘦𝘦𝘯 𝘮𝘪𝘫𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘩𝘢𝘢𝘭. 𝘌𝘯 𝘥𝘢𝘵 𝘮𝘢𝘨 𝘦𝘳 𝘰𝘰𝘬 𝘻𝘪𝘫𝘯.