Over oren en grasaren

– 𝘄𝗮𝗮𝗿𝗼𝗺 O𝗽𝗮 𝗗𝗮𝘅𝘅 𝘃𝗮𝗻𝗱𝗮𝗮𝗴 𝗲𝗲𝗻 𝗿𝗼𝗲𝘀𝗷𝗲 𝗸𝗿𝗲𝗲𝗴

𝐸𝑟 𝑧𝑖𝑗𝑛 𝑣𝑎𝑛 𝑑𝑖𝑒 𝑑𝑖𝑛𝑔𝑒𝑛 𝑤𝑎𝑎𝑟 𝑗𝑒 𝑎𝑙𝑠 ℎ𝑜𝑛𝑑𝑒𝑛𝑚𝑒𝑛𝑠 𝑎𝑙𝑡𝑖𝑗𝑑 𝑟𝑒𝑘𝑒𝑛𝑖𝑛𝑔 𝑚𝑒𝑒 ℎ𝑜𝑢𝑑𝑡. 𝑊𝑎𝑎𝑟 𝑗𝑒 𝑎𝑙𝑒𝑟𝑡 𝑜𝑝 𝑏𝑒𝑛𝑡, 𝑖𝑒𝑑𝑒𝑟𝑒 𝑤𝑎𝑛𝑑𝑒𝑙𝑖𝑛𝑔 𝑤𝑒𝑒𝑟. 𝐸𝑛 𝑡𝑜𝑐ℎ…

Vanochtend liep Daxx — inmiddels bijna 14 — even richting het grasveld naast mijn huis. Niet omdat we daar graag komen, maar omdat het simpelweg langs de route ligt als ik hem 's ochtends een plasje laat doen. Ik vermijd dat veld waar ik kan.

Maar grasaren blijven verraderlijk:
ze zijn scherp, hebben weerhaakjes, en verdwijnen al snel tussen de haren of onder de huid, hechten zich ook aan poten op het asfalt...en als je even niet kijkt, is het al gebeurd.

Ik houd van al mijn honden de voetjes bewust kort: bij Daxx, maar ook bij Texx en Flixx. En ik controleer ze stuk voor stuk na elke wandeling — oren, tenen, oksels. Maar vanochtend viel meteen op dat er iets niet klopte: Daxx bleef met zijn hoofd slaan en schudden...van buiten kon ik echt niets vinden.

Bij Diergezondheidscentrum Zuid-Limburg - waar ik naast DoXXS als paraveterinair werk - hebben we Daxx onderzocht het was meteen duidelijk dat het hem veel pijn deed. Hij trok zijn kop weg en liet het nauwelijks toe. Daarom hebben we hem kort onder narcose gebracht, via een braunule in zijn voorpoot.

Daarna zagen we pas wat er aan de hand was: een grasaar, diep in het rechteroor, tot aan het trommelvlies. In al die jaren met honden is dit mij nog nooit overkomen. Maar alles heeft blijkbaar een eerste keer.

De gehoorgang was flink gezwollen en geïrriteerd. Er kwamen nog losse zaadjes en haartjes mee naar buiten. De kans is groot dat het trommelvlies ook geraakt is, maar door de zwelling was dat op dit moment niet goed te beoordelen.

Daxx heeft ontstekingsremming gekregen. Hij is weer goed wakker, heeft gegeten en is alweer even buiten geweest.

Grasaren zien er onschuldig uit, maar veroorzaken venijnige problemen. Ze kruipen niet alleen in oren of tussen de tenen, maar ook in oksels, ogen of zelfs de voorhuid. Ze verdwijnen letterlijk onder de huid, en dat maakt ze zo gevaarlijk.

𝗪𝗮𝘁 𝗸𝘂𝗻 𝗷𝗲 𝗱𝗼𝗲𝗻 𝗮𝗹𝘀 𝗲𝗶𝗴𝗲𝗻𝗮𝗮𝗿?
– Vermijd gras waar mogelijk, vooral als de aren rijp zijn (juni/juli)
– Controleer na elke wandeling: oren, tenen, liezen, oksels
– Houd de vacht kort op risicoplekken
– Signalen als schudden met de kop, mank lopen, likken of scheef gedrag? Neem ze serieus

Voor nu krijgt Daxx rust. En ik geef hem wat hij verdient: zorg, liefde en een veilige plek om bij te komen.

Grote dank aan mijn collega's Annloes Debets en Melanie Kempen, dierenartsen bij Diergezondheidscentrum Zuid Limburg, voor de kundige en liefdevolle behandeling van Daxx vandaag.

Heb jij dit weleens meegemaakt met je hond? Laat het me weten – hoe meer we elkaar hierin herkennen, hoe beter we kunnen opletten.