Waarom een tuin geen ticket is naar een gelukkig hondenleven

(Of: Waarom mijn honden me aankijken alsof ik gek ben als ik zeg: ‘Ga maar lekker in de tuin!’)

𝐸𝑟 𝑧𝑖𝑗𝑛 𝑣𝑎𝑛 𝑑𝑖𝑒 𝑧𝑖𝑛𝑛𝑒𝑛 𝑑𝑖𝑒 𝑗𝑒 𝑎𝑙𝑠 ℎ𝑜𝑛𝑑𝑒𝑛𝑡𝑟𝑎𝑖𝑛𝑒𝑟 𝑧𝑜́ 𝑣𝑎𝑎𝑘 ℎ𝑜𝑜𝑟𝑡, 𝑑𝑎𝑡 𝑗𝑒 𝑒𝑟 𝑏𝑖𝑗𝑛𝑎 𝑎𝑙𝑙𝑒𝑟𝑔𝑖𝑠𝑐ℎ 𝑣𝑜𝑜𝑟 𝑤𝑜𝑟𝑑𝑡. “𝑊𝑖𝑗 ℎ𝑒𝑏𝑏𝑒𝑛 𝑒𝑒𝑛 𝑔𝑟𝑜𝑡𝑒 𝑡𝑢𝑖𝑛, 𝑑𝑢𝑠 𝑤𝑒 ℎ𝑜𝑒𝑣𝑒𝑛 𝑛𝑖𝑒𝑡 𝑒𝑙𝑘𝑒 𝑑𝑎𝑔 𝑡𝑒 𝑤𝑎𝑛𝑑𝑒𝑙𝑒𝑛” 𝑖𝑠 𝑒𝑟 𝑧𝑜 𝑒𝑒𝑛𝑡𝑗𝑒. 𝑂𝑓 𝑑𝑒 𝑘𝑙𝑎𝑠𝑠𝑖𝑒𝑘𝑒𝑟: “𝐸𝑒𝑛 ℎ𝑜𝑛𝑑 𝑖𝑛 𝑒𝑒𝑛 𝑎𝑝𝑝𝑎𝑟𝑡𝑒𝑚𝑒𝑛𝑡? 𝐷𝑎𝑡 𝑖𝑠 𝑡𝑜𝑐ℎ 𝑧𝑖𝑒𝑙𝑖𝑔!” 𝐸𝑛 𝑑𝑎𝑛 𝑚𝑜𝑒𝑡 𝑖𝑘 𝑎𝑙𝑡𝑖𝑗𝑑 𝑒𝑣𝑒𝑛 𝑧𝑢𝑐ℎ𝑡𝑒𝑛. 𝑂𝑓 𝑙𝑎𝑐ℎ𝑒𝑛. 𝐸𝑛 𝑠𝑜𝑚𝑠... 𝑠𝑐ℎ𝑟𝑖𝑗𝑓 𝑖𝑘 𝑒𝑟 𝑔𝑒𝑤𝑜𝑜𝑛 𝑒𝑒𝑛 𝑏𝑙𝑜𝑔 𝑜𝑣𝑒𝑟.

Ik weet niet wie dat ooit verzonnen heeft, maar er lijkt een hardnekkige overtuiging te bestaan dat een hond vooral een tuin nodig heeft. Geen tijd, geen wandelingen, geen samenleven – nee hoor, een 𝘁𝘂𝗶𝗻! "Als je geen tuin hebt, moet je geen hond nemen", zeggen ze dan.

Nou, ik heb wél een tuin. En drie honden. En raad eens? Ze willen er alleen zijn als ik er ook ben. Zodra ik naar binnen loop, staan ze met z’n drieën alweer voor de deur. Alsof ze willen zeggen: “Ja hallo, dit is geen samenwerking hè?”

En dat is precies het punt. Een hond wil geen omheind grasveld. Een hond wil contact. Meedoen. Dingen beleven. Snuffelen in een vreemde berm, iets spannends tegenkomen op het pad, samen stilstaan bij een geurspoor van gisteren. Juist in de gewone, dagelijkse wandelingen gebeurt het. Dát is waar de band groeit. Niet in de tuin, waar hij vooral leert dat hij het zelf wel moet oplossen als de buurkat voorbij paradeert.

Natuurlijk is een tuin handig. Even snel een plasje voor het slapengaan, of een zonnestraaltje pakken in de middag. Maar het vervangt geen wandeling. Geen avontuur. Geen teamgevoel.

Dus nee, een tuin is geen garantie voor een gelukkig hondenleven. En als ik zou moeten kiezen tussen een huis met tuin zonder menselijk gezelschap, of een appartement mét dagelijkse gezamenlijke wandelingen? Dan zouden mijn honden het wel weten.

Ze zouden kiezen voor het avontuur. Met mij.