Wanneer helpen te veel wordt

𝗢𝘃𝗲𝗿 𝗯𝗲𝘁𝗿𝗼𝗸𝗸𝗲𝗻𝗵𝗲𝗶𝗱, 𝘃𝗲𝗿𝘄𝗮𝗰𝗵𝘁𝗶𝗻𝗴𝗲𝗻 𝗲𝗻 𝗹𝗼𝘀𝗹𝗮𝘁𝗲𝗻
𝑉𝑜𝑜𝑟 𝑖𝑘 𝑏𝑒𝑔𝑖𝑛: 𝑑𝑒𝑧𝑒 𝑏𝑙𝑜𝑔 𝑖𝑠 𝑔𝑒́𝑒́𝑛 𝑣𝑒𝑟𝑤𝑖𝑗𝑡 𝑜𝑓 𝑏𝑜𝑜𝑑𝑠𝑐ℎ𝑎𝑝 𝑎𝑎𝑛 𝑖𝑒𝑚𝑎𝑛𝑑 𝑖𝑛 ℎ𝑒𝑡 𝑏𝑖𝑗𝑧𝑜𝑛𝑑𝑒𝑟. 𝐻𝑒𝑡 𝑖𝑠 𝑒𝑒𝑛 𝑝𝑒𝑟𝑠𝑜𝑜𝑛𝑙𝑖𝑗𝑘𝑒 𝑟𝑒𝑓𝑙𝑒𝑐𝑡𝑖𝑒, 𝑔𝑒𝑠𝑐ℎ𝑟𝑒𝑣𝑒𝑛 𝑣𝑎𝑛𝑢𝑖𝑡 𝑚𝑖𝑗𝑛 𝑤𝑒𝑟𝑘 𝑎𝑙𝑠 𝑘𝑦𝑛𝑜𝑙𝑜𝑔𝑖𝑠𝑐ℎ 𝑖𝑛𝑠𝑡𝑟𝑢𝑐𝑡𝑒𝑢𝑟 𝑒𝑛 𝑎𝑙𝑠 ℎ𝑢𝑙𝑝𝑣𝑒𝑟𝑙𝑒𝑛𝑒𝑟 𝑖𝑛 𝑑𝑒 𝑏𝑟𝑒𝑒𝑑𝑠𝑡𝑒 𝑧𝑖𝑛 𝑣𝑎𝑛 ℎ𝑒𝑡 𝑤𝑜𝑜𝑟𝑑. 𝐼𝑘 𝑤𝑒𝑒𝑡 𝑑𝑎𝑡 𝑣𝑒𝑒𝑙 𝑐𝑜𝑙𝑙𝑒𝑔𝑎'𝑠 𝑑𝑖𝑡 𝑠𝑜𝑜𝑟𝑡 𝑠𝑖𝑡𝑢𝑎𝑡𝑖𝑒𝑠 ℎ𝑒𝑟𝑘𝑒𝑛𝑛𝑒𝑛 – 𝑜𝑓 𝑗𝑒 𝑛𝑢 𝑖𝑛𝑠𝑡𝑟𝑢𝑐𝑡𝑒𝑢𝑟, 𝑔𝑒𝑑𝑟𝑎𝑔𝑠𝑡ℎ𝑒𝑟𝑎𝑝𝑒𝑢𝑡, 𝑗𝑒𝑢𝑔𝑑𝑤𝑒𝑟𝑘𝑒𝑟, (𝑝𝑎𝑟𝑎)𝑣𝑒𝑡𝑒𝑟𝑖𝑛𝑎𝑖𝑟, 𝑐𝑜𝑎𝑐ℎ 𝑜𝑓 𝑖𝑒𝑚𝑎𝑛𝑑 𝑎𝑛𝑑𝑒𝑟𝑠 𝑏𝑒𝑛𝑡 𝑑𝑖𝑒 𝑤𝑒𝑟𝑘𝑡 𝑚𝑒𝑡 𝑚𝑒𝑛𝑠 𝑒́𝑛 𝑑𝑖𝑒𝑟. 𝑀𝑖𝑠𝑠𝑐ℎ𝑖𝑒𝑛 ℎ𝑒𝑟𝑘𝑒𝑛 𝑗𝑒 𝑖𝑒𝑡𝑠, 𝑚𝑖𝑠𝑠𝑐ℎ𝑖𝑒𝑛 𝑜𝑜𝑘 𝑛𝑖𝑒𝑡. 𝑀𝑎𝑎𝑟 𝑖𝑘 𝑑𝑒𝑒𝑙 𝑑𝑖𝑡 𝑚𝑒𝑡 𝑑𝑒 𝑖𝑛𝑡𝑒𝑛𝑡𝑖𝑒 𝑜𝑚 𝑜𝑝𝑒𝑛ℎ𝑒𝑖𝑑 𝑡𝑒 𝑐𝑟𝑒ë𝑟𝑒𝑛 – 𝑔𝑒𝑒𝑛 𝑜𝑜𝑟𝑑𝑒𝑒𝑙, 𝑔𝑒𝑒𝑛 𝑑𝑟𝑎𝑚𝑎.---Soms help je iemand vanaf het allereerste moment. Je denkt mee over de aanschaf van de hond, je loopt mee naar de fokker, je staat klaar in de eerste weken – niet alleen als instructeur, maar ook als mens. En ergens onderweg raak je betrokken. Niet alleen bij de hond, maar ook bij het verhaal eromheen.En dan hoor je opeens dat het "niet genoeg" was.Dat je niet voldoende begeleiding bood.Dat je "niet openstond voor het verhaal van de ander". En dat het vertrouwen weg is.En dat komt binnen.Niet omdat je twijfelt aan je inzet – die was er. Altijd.Maar omdat het uit het niets lijkt te komen. En omdat je dacht: we kennen elkaar beter dan dit.

𝗗𝗲 𝗱𝘂𝗻𝗻𝗲 𝗹𝗶𝗷𝗻 𝘁𝘂𝘀𝘀𝗲𝗻 𝗽𝗿𝗼𝗳𝗲𝘀𝘀𝗶𝗼𝗻𝗲𝗲𝗹 𝗲𝗻 𝗽𝗲𝗿𝘀𝗼𝗼𝗻𝗹𝗶𝗷𝗸
Als instructeur – en net als vele andere hulpverleners – geef je vaak méér dan alleen het moment waarop je officieel 'aan het werk' bent. Je denkt mee via WhatsApp, je vangt mensen op in de pauzes, je luistert buiten de lestijden om. Dat doe je graag, tot op zekere hoogte.Maar het wordt ingewikkeld als de ander geen afspraak maakt, maar de verwachtingen wél blijven groeien. Als vragen vooral tussen de bedrijven door gesteld worden, en het dan achteraf heet dat je "niets met de zorgen deed".Grenzen vervagen makkelijk als je meeleeft. En ze opnieuw duidelijk stellen voelt soms bijna alsof je minder betrokken raakt. Terwijl het tegenovergestelde waar is: duidelijke grenzen hóren bij duurzame begeleiding.

𝗪𝗮𝘁 𝗵𝗮𝗱 𝗮𝗻𝗱𝗲𝗿𝘀 𝗴𝗲𝗸𝘂𝗻𝗱?Misschien… hadden we er eerder over moeten praten.Misschien… had ik moeten zeggen: "𝑆𝑡𝑢𝑢𝑟 𝑚𝑒 𝑒𝑒𝑛 𝑏𝑒𝑟𝑖𝑐ℎ𝑡𝑗𝑒 𝑒𝑛 𝑚𝑎𝑎𝑘 𝑒𝑒𝑛 𝑎𝑓𝑠𝑝𝑟𝑎𝑎𝑘 𝑚𝑒𝑡 𝑚𝑖𝑗 𝑎𝑙𝑠 𝑗𝑒 𝑖𝑒𝑡𝑠 𝑤𝑖𝑙𝑡 𝑏𝑒𝑠𝑝𝑟𝑒𝑘𝑒𝑛"Misschien… had jij je zorgen meer als hulpvraag moeten formuleren.Maar dat gebeurde niet.En uiteindelijk wordt het contact beëindigd via een kort bericht.Zonder gesprek.En ik blijf achter met vragen die ik nooit echt kreeg.

𝗘𝗻 𝗱𝗮𝗻? 𝗗𝗮𝗻 𝗹𝗮𝗮𝘁 𝗶𝗸 𝗵𝗲𝘁 𝗹𝗼𝘀.
Soms trekken de honden nog naar elkaar toe. Alsof er niets is gebeurd. En eerlijk? Zo wil ik het soms ook kunnen doen. Gewoon doorgaan. Zonder nadenken.
Maar ik ben instructeur én mens. En dit soort situaties raken me. Niet omdat ik tekortschiet, maar omdat ik geef.
En omdat ik geloof in samenwerking, niet in stilzwijgende verwijten. Dus dit is geen klaagzang.
Dit is een keuze: om het los te laten.
Niet omdat ik niet meer wil geven, maar omdat ik niet leeg wil raken.